Devrik

Devrik cümlelerimsin benim. Kulağıma geldiğinde anlamsız bulduğum, düşündüğümde ise içime oturan cümleler. Seni seviyorum demeyeceğim bu sefer. Ben seni sevmeyi seviyorum. Sensizliği anlatmayacağım uzun uzun, yokluğunun acısından bahsetmeyeceğim. Alıştım çünkü senin yakınındayken sensizliği yaşamaya.  

  Yorgunum diyorsun, belli yorgunsun. Yorgunsun ama yeterince sevmemekten yorulmuşsun. Hayatın acımasızlığına karşı koymak alışkanlığına kaptırmışsın kendini. Oluruna bırakamıyorsun. Hiç bir şey beklemiyorum artık senden. Bir güzel söz , bir bakış gibi hayallerim de yok. Dedim ya devriksin benim için. Devrilen hayallerimsin.   

    Aldım elime kalemi, yazıyorum devrik hayallerimi. Gezilmeyen mekanları, yaşanmayan anları, doğmamış kızımızı yazıyorum. Sen yokken seni yaşıyor, mutlu oluyorum. Sonra fark ediyorum ki ben de yorulmuşum. Seni sevmeyi sevmekten yorulmuşum. Alıyorum silgiyi, siliyorum yazdıklarımı. Yazdıklarımla beraber yaşadıklarım da siliniyor. Ve biliyor musun iyi geliyor. Devrilen hayallerimin altından kalkmaya çabalarken gözüm masada ki resmine takılıyor, yüreğimin bir yerinde bir şeylerin acıdığını hissediyorum. Ve artık seni sevmeyi de sevmiyorum. Cümleleri devirmekten vazgeçip gözlerimi kapatıyorum. Bir daha hiç açmamayı diliyorum. Ne kadar inkar etsem de hala seviyorum. Belki seni belki de devrik hayallerimi..

M.ASLAN