Parçalanmış Çocuk Kalpleri

 

Parçalanmış ailelerin çocukları, ne çok hikayeler anlatılır hakkımız da . Ne çok konuşulur.  Edebiyat parçalanır sayfalarca. Empati yapılmaya çalışılır, acınılır bizlere. Ama bilinmez  düşünmeden dünyaya getirilen çocukların  ne derece eksik kaldığı. Bilinmez bir yanımızın daima eksik olduğu.

    Annesiyle beraberken babasını özleyen çocuk, anneden gelen tepkiyi düşünür susar. Babayla beraber sinemaya gidildiğinde sol yanında ki boş koltukta annenin oturmasını ne kadar da çok istemektedir aslında. Bir tabak mısırdan bile caziptir bu düşünce. Anne ve babasıyla beraber olsun da sinema da bile olmasındır hatta. Geceleri şimşek çaktığında yanında yoktur ya babası, işte en korkunç olanı odur. Çakan şimşeğin sesi değil babasızlık korkutur çocuğu.

Kız çok güzel anlar, çok güzel anılar yaşar. Bir farklıkla. Hep bir yanı eksiktir. Arar bulamaz anne ve babası ile birlikte çekilmiş bir fotoğrafını. Öğretmeninin verdiği ödevi boykot edercesine yapmaz. Aile albümüne yapıştıracak beraber bir resimleri yoktur çünkü. Neden ödevini yapmadın diyen öğretmenine “ Benim o albüme yapıştıracak güzel anılarım yok öğretmenim.” diyemez.

   Yanağına inen tokat, yüreğine atılmıştır aslında.

Kız büyür,  yalnızlığıyla, ebeveynlerinin bencillikleri de büyür. Annesinin olduğu yerde babası, babasının olduğu yerde annesi yoktur. Terazinin bir kefesi hep boştur. Kalbinin bir yanı hep buruktur. Kız ne zaman mutlu bir olay yaşasa gözleri hep doludur. Kız ne zaman  “Sadece benim için bir araya gelin “ dese aynı tavırla karşılaşır. “- Asla!  Allah korusun” dur. “- Olsun” der ve teselliyi yine yüreğinde bulur.”- Hiç olmazsa hayattalar”.

  Ebeveynler kimin haklı olduğunu tartışırken bir tek şeyi unuturlar. Aslında parçaladıkları aileleri değil, çocuklarının kalbidir.