Gülmeyi Unutan , Yüreği Mühürlülere
Söyleyin bana, ne hakkı var insanların beni yargılamaya. Ne hakları var yaşantımı sorgulamaya. Bir gün olsun canı gönülden halimi hatırımı sormayan insanlar ardımdan konuşma hakkını hangi cüretle kendilerinde görüyorlar anlayamıyorum.
Belki de yaşanmamışlıklarını yaşadığımı görmek acıtıyordur sevmeyi bilmeyen kalplerini. Belki gülüşümde ki içtenliği kıskanıyorlardır. Bilemiyorum. Bilmemek bir yana anlamda veremiyorum. Kaldırıma oturmuş elinde ki yağlı ekmeği, burnundan akan sümüğe aldırmaksızın yiyen küçük kızı görmek bile beni sevindirebilirken, insanların bu kadar haset olmasını kabullenemiyorum.
Ne varmış mutluysam? Ne varmış bunca olumsuzluğa rağmen hala gülebiliyorsam? Ne olur sanki yüreğim acıdan binlerce kez sıkışırken hala pozitif kalmaya direniyorsam?
Boşuna uğraşmayın. Tüm çabalarınıza rağmen ben her zaman güleceğim. Sizlerin bakmayı, görmeyi bilmeyen gözlerinizdeki kıskançlığınıza bakıp, acıyarak güleceğim halinize. Ve anlayacağım ki ardımdan konuşulduğuna göre bende konuşulmaya değer bir şeyler var. Her şeye rağmen, hepinize rağmen yaşamak güzel. Hala yaşarken sevdiklerinin elini tutabilmek, onlara gülümseyebilmek çok güzel. Bu güzellikleri bir an önce fark edip, bu dünya da yalnızca kendiniz için yaşamanız dileğiyle.
|
