Senin Sevdan

Hayat Dediğin Bir Deniz.

Bense bu denizde serseri serseri yüzen bir küçük balığım. Öyle küçük ki yüreğim en ufak bir dalgada pırpır çırpınıyor. Hayat denizinde yüzerken, hep güzellikler bulmuyor insanı. Kederler ,engeller,kırılmışlıklar,yaşanamayanlar ,yaşadığımız pişmanlıklar yüreğimizin bir köşesinde bizimle birlikte seyir ediyor bu hırçın dalgalı ummanda.Ne zaman bir an soluk almak için durursak yüreğimizin bir köşesinde ince bir sızı gibi sızlıyorlar.
Ben- kendi adıma konuşmam gerekirse-bu dünyada yapamadığım cesaret edemediğim pek çok iş için muzdaripim. Keşke demeyi sevmem aslında. Ama pek çok keşkem var şu an ardıma dönüp bakınca. Hayatımın böyle olmasında benim payım çok büyük.

Neden her zaman yüreğimin sesiyle hareket ediyorum. Neden yüreğimin sesinden başka seslere tıkalı bu kahrolası kulaklarım. Ya da şöyle sorayım. Yüreğimin sesini dinlemekten memnun olan şu kulaklarım, verdiğim kararların sonucunda yaşadığım pişmanlığın sesini duymaktan neden bu kadar rahatsız oluyor? Hayat boyu neden diye sormaktan yoruldum. Herkesi sırtımda taşımaktan, yere koyup dinlenmek istediğimde ise azarlanmaktan yoruldum. Ruhum derim bir huzur istiyor.Bu güne kadar kendime de hayata da küsmedim .Ama artık Polyanna’cılık oynamaktan yorulduğumun farkına vardım.Bu güne kadar hep başkaları için,başkalarının mutluluğu için yaşadım.Buna yaşamak denemez biliyorum.Ama ben başkalarının mutluluğundan zevk almayı hüner olarak gören bir insanım.Bak mayın böyle marazi dertli gibi konuştuğuma .Az sonra her zaman ki gibi- balık hafızamla -bana yapılan her haksızlığı unutur, Polyanna’nın oynadığı mutluluk oyununu en içten halimle oynamaya devam ederim.Aslında bu da güzel.Ben mutsuzluğumu dert etmiyorum.Benim derdim mutsuzluğumu mutluluk edinenlerle.

Hayatta olmayı Tanrı’ya borçluyum. Hayatta olduğum için şükrediyorum. Çevreme baktığımda ruhsal engelli bir toplumda yaşadığımı çok geç fark ettim beklide.İnsanımız düşünce engelli.Her işini düşünmeden yapıyor.Her sözünü düşünmeden söylüyor.Ağızlardan çıkan zehirli oklar yaralanmaya hazır kalplere ansızın saplanıyor.Öyle bir zehir ki sözlerde ki zehir,tedavisi mümkün olsa dahi acısı bir ömür kalplerde sızlıyor.Bir kez daha şükrediyorum ki ben o düşünce engelli insanlardan değilim.Ağzımdan bir anda fırlasa da o zehirli oklardan yaralasam da karşımdaki zavallı yürekleri,en azından bende acısını yasıyorum.Yaraladığım yüreğin acısına ortak oluyorum.

Hiçbir zavallı yüreği bencilliğimizin zehirli oklarıyla yaralamamak dileğiyle…

M. Aslan