GÖMSEM

 




Yavaş adımlarla yürüsem karanlıkta, sonra fikir değiştirsem adımlarım hızlansa, vaz geçmekten korkarak. Acele etsem her zaman ki yavaşlığıma inat. Ellerimdeki hüzünün kuvvetiyle kazsam toprağı.Tırnaklarımla kazsam, ellerimle çukur açsam toprakta.Sonra sırtımda yıllardan beri taşıdığım tüm yükleri indirsem o çukura.Yine ellerimle derinleştirsem o çukuru.Kimselerin inemeyeceği kadar derinleştirsem.Gömsem.Yıllarsır içime gömdüğüm her şeyi her kötüyü bir daha açmamak, çıkarmamak üzere gömsem.Kederleri, hüzünleri, acıyı gömsem.Sonra yaşayamadıklarımı, yada yaşamaktan duyduğum pişmanlıkları gömsem.Kimseler içindeki kimsesizlikleri, Çareler içindeki çaresizlikleri, göz açıp kapayana dek gelen pişmanlıkları da gömsem o çukura. Yeter mi? Yetmez. Ne kaldı gömmediğim, düşünsem.Aklımda en sevdiğim şarkının kemanla çalınan fonu, ellerim titriyor. Kendimi de gömmeliyim, ve tabiki kalbimde ki seni de. Pişmanlıklarımız çürür belki o çukurda ama biz toprağa ekilmiş tohumlar gibi yeşeririz.Belki yeniden fidan verir, çiçek açar meyve dökeriz. Acele etmeliyim , her an vaz geçmeden.